Για δύο ημέρες παρέμεινε υπό κατάληψη το 1ο Λύκειο Βριλησσίων, μια κινητοποίηση που ξεκίνησε το πρωί της Τετάρτης και έληξε σήμερα, Παρασκευή, στις 08:00, όταν το σχολείο άνοιξε κανονικά και τα μαθήματα συνεχίστηκαν χωρίς προβλήματα.
Παρά τη σύντομη διάρκεια, το περιστατικό άφησε για ακόμη μία φορά πίσω του προβληματισμό. Μια μικρή ομάδα μαθητών αποφάσισε να προχωρήσει σε κατάληψη, χωρίς καμία θεσμική νομιμοποίηση ή απόφαση του μαθητικού συμβουλίου, στερώντας από τη συντριπτική πλειονότητα των συμμαθητών τους το δικαίωμα στη μάθηση. Υπενθυμίζεται ότι η κατάληψη δημόσιου σχολείου αποτελεί παράνομη πράξη, ανεξάρτητα από τις προθέσεις ή τα αιτήματα των συμμετεχόντων.
Οι μαθητές που συμμετείχαν ανάρτησαν στον εξωτερικό τοίχο του σχολείου έναν κατάλογο αιτημάτων, περισσότερο συμβολικό παρά ουσιαστικό. Ωστόσο, το πραγματικό ζήτημα δεν είναι τι ζητούν, αλλά ποιος τους επιτρέπει ή αδιαφορεί να το κάνουν με αυτόν τον τρόπο.
Και εδώ αρχίζουν οι ευθύνες. Εδώ παρατηρούμε μια φιλική διάθεση των αρμοδίων αρχών (σχεδόν μπασκετική, θα έλεγε κανείς), μια στάση «ήπιας άμυνας» που μοιάζει περισσότερο με ανοχή. Ο δήμαρχος απουσίαζε, η διεύθυνση του σχολείου έδειξε αμηχανία, και η δημοτική αρχή φαίνεται να προτιμάει τη σιωπή από την υπεύθυνη στάση.
Όμως η ευθύνη δεν σταματά εκεί. Οι γονείς έχουν επίσης τον δικό τους ρόλο. Δεν γίνεται να απαιτούμε σοβαρότητα και πειθαρχία από το σχολείο, όταν στο σπίτι επικρατεί αδιαφορία ή επιβράβευση τέτοιων ενεργειών. Η κοινωνία δεν μπορεί να ζητά σεβασμό στους θεσμούς, αν οι ίδιοι οι γονείς δεν τον διδάσκουν. Το να «κλείνει» ένα παιδί το σχολείο του δεν είναι πράξη επανάστασης είναι ένδειξη ότι λείπει ο προσανατολισμός, η καθοδήγηση και σε πολλές περιπτώσεις η ουσιαστική γονεϊκή ευθύνη.
Κάποτε (επι δημάρχου Μανιατογιάννη), τέτοιες καταλήψεις τελείωναν μέσα σε λίγες ώρες, χάρη σε ψύχραιμες αλλά αποφασιστικές παρεμβάσεις. Σήμερα κυριαρχεί η αδράνεια, η σιωπή και μια επίφαση δημοκρατικότητας που τελικά καταλήγει σε χάος. Η ελευθερία έκφρασης δεν μπορεί να λειτουργεί εις βάρος του δικαιώματος των πολλών στη μόρφωση.
Πού είναι, άραγε, εκείνα τα χρόνια που οι θεσμοί λειτουργούσαν και οι ενήλικες γονείς, εκπαιδευτικοί, δημοτικοί άρχοντες αναλάμβαναν τις ευθύνες τους;
Κουράγιο στους γονείς και στους μαθητές που προετοιμάζονται για τις πανελλαδικές εξετάσεις. Η δημόσια εκπαίδευση αξίζει σταθερότητα, σεβασμό και ουσιαστική φροντίδα. Όχι καταλήψεις, αδράνεια και δικαιολογίες.
Π.Α.
.jpg){kind=avatar}
