Ο δήθεν καημός των δημάρχων για την πρωτοτυπία

 Στην Ελλάδα έχουμε μια παράξενη ικανότητα: να ξεκινάμε με καλές προθέσεις, να υιοθετούμε ιδέες που όντως θα μπορούσαν να βελτιώσουν την καθημερινότητά μας, αλλά στην πορεία να τις μετατρέπουμε σε κάτι εντελώς διαφορετικό…

Θέλουμε να δείξουμε ότι συμβαδίζουμε με την εποχή, ότι ακολουθούμε τις διεθνείς τάσεις και ότι προσαρμοζόμαστε στις ανάγκες μιας σύγχρονης κοινωνίας. Μόνο που, κάπου ανάμεσα στην επιθυμία για «εκσυγχρονισμό» και την πραγματική εφαρμογή, το αποτέλεσμα ξεφεύγει. Αντί για πρόοδο, συχνά γεννιέται ένα μείγμα προχειρότητας και χάους, που αφήνει τους πολίτες να αναρωτιούνται αν τελικά ο σκοπός ήταν η ουσία ή απλώς η εικόνα.

Η μόδα των ποδηλατόδρομων λοιέχει καταπόν κλύσει τη χώρα. Από μικρές επαρχιακές πόλεις μέχρι τουριστικά νησιά, οι δημοτικές αρχές σπεύδουν να δείξουν ότι ακολουθούν τις «πράσινες» τάσεις και τη σύγχρονη αστική κινητικότητα. Όμως, σε πολλές περιπτώσεις, η πραγματικότητα απέχει δραματικά από την προκήρυξη του έργου. Γιατί το να βαφτεί μια λωρίδα με πράσινη μπογιά πάνω σε ένα ήδη στενό πεζοδρόμιο δεν είναι ποδηλατόδρομος. Είναι μια πρόχειρη και επικίνδυνη πατέντα που δημιουργεί περισσότερα προβλήματα απ’ όσα λύνει.

Το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα έντονο σε περιοχές με αυξημένο τουρισμό, όπως σε νησιά του Αιγαίου και των Δωδεκανήσων, όπου η επιθυμία για μια «ευρωπαϊκή» εικόνα υπερβαίνει την ανάγκη για πραγματικές προδιαγραφές και ασφάλεια. Στη Σίφνο, για παράδειγμα και στην Κω, πεζοδρόμια-λωρίδες για ποδήλατα και πεζούς αναγκάζουν τους ανθρώπους να μοιράζονται τον ίδιο ελάχιστο χώρο. Το αποτέλεσμα; Συγκρούσεις, μικροτραυματισμοί και ένα μόνιμο κλίμα έντασης ανάμεσα σε ποδηλάτες και πεζούς, με τους τουρίστες να κοιτούν απορημένοι την «πρωτοτυπία».

Το πρόβλημα δεν είναι η ιδέα των ποδηλατόδρομων. Το πρόβλημα είναι η εφαρμογή τους χωρίς σεβασμό στις τεχνικές προδιαγραφές και στις βασικές αρχές οδικής ασφάλειας. Οι διεθνείς κανόνες προβλέπουν ξεκάθαρο διαχωρισμό πεζών και ποδηλατών, ελάχιστο πλάτος, ασφαλή σημεία διασταύρωσης και ορατότητα. Εδώ, όμως, αρκεί να πέσει λίγη μπογιά στο πεζοδρόμιο, να τοποθετηθεί μια πινακίδα με ένα ποδήλατο και η δημοτική αρχή να βγάλει φωτογραφίες για τα social media.

Έτσι, αντί να έχουμε μια σύγχρονη υποδομή που ενθαρρύνει την ποδηλασία και προστατεύει τους πεζούς, δημιουργούμε ένα επικίνδυνο χάος. Και το χειρότερο; Καλλιεργούμε την ψευδαίσθηση ότι «κάναμε το καθήκον μας», ενώ στην πραγματικότητα αφήνουμε ανοιχτό τον δρόμο για νέα ατυχήματα.

Η βιώσιμη αστική κινητικότητα δεν είναι μόδα ούτε πεδίο για πειράματα. Θέλει σοβαρό σχεδιασμό, σωστή μελέτη και κυρίως σεβασμό σε όσους καλούνται να τη χρησιμοποιήσουν. Γιατί όταν η επιδίωξη του «να είμαστε in» καταλήγει να φέρνει μόνο επικίνδυνη συνύπαρξη και απογοήτευση, τότε το αποτέλεσμα δεν είναι πρόοδος, αλλά… χάος με ποδηλατικές πινελιές.

ΠΗΓΗ